De Violen van Paul, Leon en Carla

Jeroen ontvangt een bericht van Carla Snethorst en Leon Niemel uit Rotterdam. Of we geïnteresseerd zijn in violen, ze hebben Jeroen zijn live interview vanuit Lesbos gehoord, willen graag helpen en hebben er nog een paar liggen. Een paar? Ja, een stuk of 5!  Donderdagavond rijden Jeroen en ik richting Rotterdam. Het voelt voor mij best gek om met Jeroen naast me op weg te zijn naar Leon en Carla die we beide nog nooit hebben ontmoet en zomaar een stapel violen aanbieden.

De warme huiskamer wordt versierd door een grote bas en piano, mooie beelden en veel bijzondere schilderijen aan de muur. Carla en Leon komen direct ter zake, leggen de violen op tafel en de kistjes gaan open. Jeroen pakt ze alle vijf ter hand, gesprek gaat over muziek, over kunst en het leven. Zowel Carla als Leon verstaan de kunst van het geven. Het toch iets ongemakkelijke gevoel op weg hierna toe is volledig verdwenen, het is de vanzelfsprekendheid waarmee Leon en Carla de violen aan de stichting willen schenken.

Jeroen voelt zich het meest aangetrokken tot een van de violen met een kras in het bovenblad. Het is de oude viool van Paul, de vader van Leon.

Paul Niemel is een man die voortleeft door wie hij was en wat hij deed voor anderen. Hij was sociaal bewogen en actief. Hij verzette zich openlijk tegen de militaire machthebbers in Suriname. Twee jaar na de staatsgreep moest Paul onderduiken en is uiteindelijk uit Suriname gevlucht.

Paul was een groot muziekliefhebber en is zijn hele leven zijn viool blijven spelen.

Deze viool die zijn zoon Leon aan ons geeft, wordt de volgende dag als eerste naar Bas Maas aan de Hemonystraat te Amsterdam gebracht om opnieuw te worden getuned.

Over enkele dagen komt hij in de jonge handen van een 14 jarige jongen, samen gevlucht met zijn zus uit Syrië en nu in Nederland in een azc. Vader met broer onderweg naar Soedan en moeder nog in Damascus.

“En de kras” vraag ik aan Jeroen. Nee, nee, niks aan doen. Ze is mooi zoals ze is.